گروه جهاد و مقاومت مشرق: علی همان سرباز شیعه عراقی را بردند نمی دانستیم به کجا. انسان شریفی بود. چند بار برایمان دارو آورد و زیاد به پر و پای بچه ها نمی پیچید. چند روزی بود که دکتر بیگدلی را غرق در فکر می دیدیم. چند بار که خواستم با او صحبت کنم شانه بالا انداخت و چیزی نگفت. تا اینکه یکی از روز ها حواس همه رفت به پشت سیم خاردارها. یک زن مو طلایی داشت با نگهبان ها گفت و گو می کرد. فرمانده اردوگاه هم رفت پیش او. آن زن برگه ای را به فرمانده اردوگاه نشان داد.

دکتر مجید گفت: چهار پنج ساله که خانواده دکتر بیگدلی ازش بی خبر بوده اند. چون در سلول های استخبارات بود و صلیب سرخ از وجودش بی طلاع بود تا اینکه او را به اینجا آوردند. دکتر برای خانواده اش نامه فرستاده و عکسش را هم توش گذاشته. آنها اول باور نکرده اند که او زنده است. حالا مطمئن شده اند. حالا دکتر برای همسر سابقش که تو آمریکاست نامه فرستاده و او آمده دنبال دکتر بیگدلی. آمده که ببردش.

از تعجب کم مانده بود پس بیافتم. لحظاتی بعد یکی از عراقی ها وارد درمانگاه شد. با سر به دکتر بیگدلی اشاره کرد که همراهش برود. دکتر هم رفت. از پنجره می دیدم که دارد با همسرش صحبت می کند. بعد آمد. نگاهی به ما کرد و دوباره رفت. این بار کت و شلوار پوشید و کراوات بست. همسرش خوشحال بود. ما هم نگاه می کردیم. دکتر بیگدلی به همراه همسرش که توانسته بود حکم آزادی او را از طریق وزارت خارجه امریکا بگیرد، رفت.

چند ماهی گذشته بود که صلیبی ها به همراه نامه آمدند. دکتر مجید بعد از اینکه همراه ((صفر نجفی)) رفت و جیب هایش را از دارو پر کرد و بازگشت نامه ای را که برایش آمده بود باز کرد. لحظاتی بعد فریاد دکتر مجید بلند شد:

-بچه ها دکتر بیگدلی رفته به ایران. دکتر بیگدلی رفته به ایران!

همه به سوی دکتر مجید هجوم بردند. دکتر مجید نامه را خواند. دکتر بیگدلی نوشته بود که چگونه به همراه همسرش به امریکا رفته و وقتی مطمئن شده که نقشه اش گرفته است به همسرش گفته که قصد سفر به انگلیس را دارد و در انگلیس به سفارت ایران مراجعه کرده و به ایران بازگشته است. دکتر بیگدلی نوشته بود که منتظر آزادی ماست تا دیدارها تازه شود. البته این نوشته دکتر نه به طور واضح که به رمز مخصوص در بین اسرا و به طریقی که می گویم نوشته شده بود. بچه ها آب پیاز را می گرفتند و بعد با چوب کبریت و آب پیاز روی نامه مطالب شان را می نوشتند.

اگر این نامه را جلوی حرارت می گرفتی یا جلوی نور آفتاب کلمات جان می گرفت و هویدا می شد. دکتر بیگدلی نوشته بود که تمام شکنجه ها و ماجرای زد و خورد با منافقین را نوشته و به وزارت امور خارجه داده و وزارت خارجه از این نوشته ها به عنوان سند در سازمان ملل استفاده کرده است و دکتر بیگدلی این گونه گریخت.

بخشی از خاطرات جانباز و آزاده حسین معظمی نژاد / سایت جامع آزادگان